Ik heb vorig jaar gezworen dat ik de iff marathon elk jaar van de oorlog (van ’14 tot ’18) wil lopen als mijn eerbetoon aan alle gesneuvelde soldaten die daar aan die frontlijn nog veel meer afgezien hebben dan wij. Vorig jaar werd ik echter geteisterd door een bronchitis en dit jaar wilden mijn darmen niet mee maar een echte soldaat laat zich daardoor niet doen. Mijn 2 andere marathons (in Torhout) liep ik telkens 100 x comfortabeler en in een betere tijd ook. Ik denk dat ik sowieso beter ’s avonds loop en daarbovenop komt natuurlijk dat de vermoeidheid van ons 100km-avontuur in de Hoge Venen nog niet helemaal uit mijn lijf was. Ik voelde zondag vanaf de helft weer mijn voeten zo erg veel pijn doen als bij die 100 km wandelen en anders heb ik dat nooit bij het lopen.
Hoe dan ook: de iff zal voor mij altijd afzien worden/zijn/blijven. Mijn eerbetoon moet toch beetje empathisch zijn! Ps Rudy: proficiat met jouw tijd. Je bent een krak!!! Ik bewonder dat enorm.
Groetjes,
Katrien
PS: en Jeroen is heel die lange lijdensweg bij mij gebleven ondanks mijn rothumeur. Dat is toch zeker ook het vermelden waard want ik was echt niet te pruimen en heb enorm op zijn kap gezeten. Ondanks dat is hij me blijven aanmoedigen tot op het einde om door te gaan! Zonder hem zat ik zeker nog in de mais…
